ROZWAŻANIE BIBLIJNE O DUCHU ŚWIĘTYM
Kto nie był w Niepokalanowie, może skorzystać z tekstów, które wspólnie rozważaliśmy. Dotyczą działania Ducha Św. w naszym życiu, we wspólnocie Ruchu i Kościoła. Rozważanie oparte jest na Piśmie św. i liście apostolskim Ojca św. Tertio millenio adveniente (TMA). Nie wystarczy przeczytać schemat i odnaleźć wskazane fragmenty Pisma. Trzeba je dokładnie przemyśleć i przemodlić - można to rozłożyć na kilka dni.
Motto: Dz 1,8
Mówi Ojciec św.: "Do najważniejszych zadań związanych z przygotowaniem Jubileuszu należy ponowne odkrycie obecności Duch Świętego, który działa w Kościele" (TMA 45).
Istnieje więc stała potrzeba nawracania się i rozeznawania, ku czemu Pan wzywa nas u progu trzeciego tysiąclecia. Do czego wzywają nas słowa Pisma św., które są naszym mottem? Wydzielmy w nim trzy elementy - kolejne etapy naszej medytacji:
A. " Otrzymacie Jego moc"
Jest to wezwanie, by przyjąć na nowo łaskę i moc Ducha św.:
1. W jaki sposób otrzymujemy Ducha Świętego i Jego moc? Przeczytaj: Dz 2,38; Dz 8,14-17; Dz 19,1-6.
ZASTANÓW SIĘ: Czy jesteś w pełni świadom, że na chrzcie i bierzmowaniu otrzymałeś moc Ducha Świętego? Jak korzystasz z tej mocy?
2. Czy Duch Święty działa tylko poprzez sakramenty? J 3,8; Dz 10,44-48;
3. Jakie są dary Ducha? Czy możemy wszystkie wyliczyć? 1Kor 7,7
a) wewnętrzne: Ga 5,22-23.25; J 16,13;
b) dary dla wspólnoty: Rz 12,6-8; 1Kor 12,4-13,27-31
c) co jest największym darem Ducha? 1Kor 13,13; Rz 5,5;
ZASTANÓW SIĘ: Jakie dary Ducha Świętego odkrywasz w sobie? Czy starasz się je poznawać i wykorzystać?
d) Po co otrzymujemy dary Ducha Świętego? Ef 4,11-13; 1P 4,10-11.
Duch Święty " działa w Kościele zarówno w sposób sakramentalny, zwłaszcza podczas Bierzmowania, jak i za pośrednictwem licznych charyzmatów, zadań i posług przez Niego wzbudzanych dla dobra Kościoła. [...] Ważnym celem będzie zatem ponowne odkrycie Ducha jako Tego, który w toku dziejów buduje Królestwo Boże i przygotowuje jego ostateczne objawienie w Jezusie Chrystusie, działając ożywczo we wnętrzu człowieka i sprawiając, że w codziennym ludzkim doświadczeniu kiełkują już ziarna ostatecznego zbawienia, które nastąpi na końcu czasów" (TMA 45).
ZASTANÓW SIĘ: Czy starasz się współpracować z otrzymanymi darami łaski? Przeczytaj: 2Kor 6,1. Czy wykorzystujesz te dary dla dobra swojego, bliźnich, naszego Ruchu, Kościoła i całej ludzkiej rodziny? W jaki sposób?
e) Zastanów się nad jeszcze jednym darem Ducha Świętego: Rz 15,13; Rz 5,5.
Spośród całego bogactwa łask Ducha Św. szczególnie wypraszajmy łaskę nadziei. Nie jest ona tanią iluzją lepszego świata, lecz odkrywaniem głębi życia, często pośród cierpienia, słabości, braku perspektyw, nędzy moralnej i materialnej. " W tej eschatologicznej perspektywie zadaniem wierzących będzie ponowe odkrycie teologicznej cnoty nadziei [...]. Fundamentalna postawa nadziei z jednej strony nie pozwala chrześcijaninowi stracić z oczu ostatecznego celu, który nadaje sens i wartość całej jego egzystencji, z drugiej zaś dostarcza mu trwałych i głębokich uzasadnień dla codziennego wysiłku przekształcania rzeczywistości zgodnie z Bożym zamysłem. [...] Chrześcijanie mają się przygotować do Wielkiego Jubileuszu, początku trzeciego tysiąclecia, odnawiając swą nadzieję na ostateczne nadejście Królestwa Bożego, przygotowując je dzień po dniu we własnym wnętrzu, w chrześcijańskiej Wspólnocie, do której należą, w środowisku społecznym, którego część stanowią, jak również w historii świata. Konieczne jest także podkreślenie i głębsze rozeznanie znaków nadziei, dostrzegalnych u schyłku obecnego stulecia mimo cieni, które często je zakrywają przed naszym wzrokiem. W dziedzinie życia społecznego są to np. osiągnięcia nauki, techniki, a nade wszystko medycyny w służbie życia ludzkiego, żywsze poczucie odpowiedzialności za środowisko naturalne, dążenie do przywrócenia pokoju i sprawiedliwości, gdziekolwiek zostały naruszone, wola pojednania i solidarnego współżycia między różnymi narodami, zwłaszcza w kontekście złożonych relacji między Północą i Południem świata. W życiu Kościoła zaś tymi znakami są: uważniejsze nasłuchiwanie głosu Ducha Świętego, czego wyrazem jest przyjęcie charyzmatów i promocja laikatu,intensywna działalność na rzecz jedności wszystkich chrześcijan, znaczenie przypisywane dialogowi z religiami i ze współczesną kulturą" (TMA 46).
ZASTANÓW SIĘ: Jakie znaki nadziei dostrzegasz w darach, którymi Duch Św. obdarował Ciebie i naszą wspólnotę? Jak dawać innym nadzieję, którą sami otrzymujemy w darze?
B. " Będziecie Moimi świadkami"
Być świadkiem Chrystusa to kolejne wezwanie, a zarazem łaska.
1. Co umożliwia nam świadczenie o Chrystusie? J15,26; Mt 10,17-20; Dz 2,16-18.
2. W jaki sposób mamy świadczyć?
a) osobiste doświadczenie: 1J 1,1-3; J 19,33-35. Skąd możesz czerpać doświadczenie Boga, by o Nim świadczyć?
b) sposoby dawania świadectwa: Mt 24,14; 1Kor 9,16; Łk 4,18-19; Mt 5,16.
c) cierpienie świadków: Ap 1,9; Dz 22,20.
ZASTANÓW SIĘ: Jak wygląda Twoje osobiste świadectwo? Czy wykorzystujsz swoje możliwośc? Czy jesteś gotów przyjąć także wyrzeczenia, trudy i cierpienia, by być prawdziwym świadkiem Jezusa?
3. Warunek skuteczności świadectwa: J 17,18.20-21; Ga 5,25-26; Ef 4,3-4.
"Przedmiotem szczególnie wnikliwej refleksji wierzących powinna stać się wartość jedności wewnątrz Kościoła, ku której zmierzają różne dary i charyzmaty wzbudzone w nim przez Ducha. [...] Jedność Ciała Chrystusa jest oparta na działaniu Ducha, jest zagwarantowana przez posługę apostolską i podtrzymywana przez wzajemną miłość (por. 1Kor 13,1-8)" (TMA 47).
ZASTANÓW SIĘ: W jaki sposób mamy świadczyć, by skutecznie głosić Dobrą Nowinę? Co przeszkadza nam, by w słowach i czynach ukazywać Chrystusową miłość do każdego człowieka? Jak wygląda na co dzień Twoje świadectwo?
C. "Aż po krańce ziemi"
Trzecie wezwanie, jakie możemy odczytać w naszym motto, to rozszerzanie i przekraczanie granic naszego świadectwa. Przeczytaj: Iz 49,5-6; Dz 1,8.
W naszym życiu są takie obszary, które możemy określić jako "krańce ziemi" naszego serca, miłości i posługi innym. Najbardziej oddaleni, których nie obejmujemy naszą troską, są szczególnie uprzywilejowani i powinni być przez nas przyjęci jako bliźni w szczególnej potrzebie. Tym "krańcem ziemi" mogą być granice wyznaczane przez naszą obojętność, wygodę, lenistwo, zaniedbanie... a więc to wszystko, czego nie obejmujemy dostateczną troską i miłością. Swoistym "krańcem ziemi" są te obszary, gdzie życie toczy się poza sprawiedliwością, prawem i uczciwością, gdzie ludzie żyją i umierają w ubóstwie i głodzie. Tam właśnie posyła nas Pan, abyśmy napełnieni mocą Jego Ducha stawali się Jego świadkami, świadkami miłości i nadziei, którą zostaliśmy obdarowani.
ZASTANÓW SIĘ: Gdzie są granice świadectwa, których nie potrafisz przekroczyć? Co jest " krańcem" Twego świata? Co wyznacza granice świadectwa naszego Ruchu?
Zakończenie
Powierzmy realizację wniosków z naszego rozważania Maryi, czerpiąc natchnienie z Jej przykładu. " Maryję, która poczęła Słowo Wcielone za sprawą Ducha Świętego i która potem w całym swym życiu pozwoliła się prowadzić przez Jego wewnętrzne działanie, będziemy kontemplować i naśladować w ciągu tego roku przede wszystkim jako niewiastę posłuszną głosowi Ducha Świętego, jako niewiastę, która milczy i słucha, niewiastę nadziei, która potrafiła, jak Abraham, przyjąć wolę Bożą, wierząc wbrew nadziei (por. Rz 4,18). Maryja dała pełny wyraz pragnieniu ubogich Jahwe, jaśniejąc jako wzór dla tych wszystkich, którzy całym sercem powierzają się Bożym obietnicom." (TMA 48).
|
