W r. 1993 Abdul Momen, dyrektor Woman and Children International (Międzynarodowa Organizacja Kobiety i Dziecka), pojechał do miasta Tungipara, leżącego 25 mil od Dakki - stolicy Bangladeszu, skąd nadeszła informacja o zagięciu 1000 dzieci, głównie dziewczynek. Większość matek opowiedziała mu taką samą historię: ich dzieci wyjechały z przedsiębiorcami, którzy obiecali im dobrą pracę nad Zatoką Perską.

Tysiące ubogich mieszkańców Bangladeszu wysłało swe dzieci do pracy, aby wsparły rodzinę, ale słuch o nich zaginął. Matki szalały słuchając pogłosek, że owi agenci byli handlarzami niewolników, a dzieci zostały sprzedane - dziewczynki do domów publicznych Indii i Pakistanu, a chłopcy jako poganiacze wielbłądów nad Zatokę Perską. Po miesiącach poszukiwań Abdul Momen stwierdził, że dzieci z Tungipara zostały niewolnikami.

Większość ludzi sądzi, że dziś niewolnictwo już nie istnieje. Tymczasem w Chartumie, Kalkucie, Brazylii czy Bangladeszu, dorośli i dzieci żyją i pracują jako niewolnicy lub w warunkach zbliżonych do niewolnictwa. Według Międzynarodowej Organizacji Antyniewolniczej (Anti-Slavery International - ASI) z siedzibą w Londynie, najstarszej organizacji zajmującej się prawami człowieka, na świecie jest co najmniej 27 mln niewolników - więcej niż kiedykolwiek.

Współczesne formy niewoli to np. przymusowa praca, konkubinat czy prostytucja, niewola za długi, praca dzieci. Niewolnicy są poganiaczami wielbłądów, pracują na plantacjach, tkają dywany, budują drogi, sprzątają lasy. Poziom ich życia przypomina czasy ich poprzedników. Bywają traktowani jeszcze brutalniej i żyją w większym zagrożeniu. Przegląd dokumentów rządowych na temat praw człowieka i rozmów z działaczami na rzecz zniesienia niewolnictwa na całym świecie ukazuje szokującą rzeczywistość.

Kim są niewolnicy? W jaki sposób nimi się stali? Jak można im pomóc? Dowiemy się o tym z kolejnych numerów naszej gazetki.