W czasie 51 lat pracy w Indiach wśród trędowatych i tzw. niedotykalnych, odniósł on wielki sukces w promocji tych najniższych i pogardzanych warstw ludności oraz w zbliżaniu ludzi między sobą. W krajobraz stanu Orissa na trwałe wpisała się wioska dla trędowatych, w której dzięki wytrwałym staraniom o. Mariana kilkaset osób pracuje i uczy się, żyjąc razem ze swymi rodzinami.

Sukces ten zwielokrotnia konsekwentna postawa dialogu o. Mariana z wyznawcami hinduizmu. Jego miarą jest fakt, że misja katolicka, wcześniej omijana przez ortodoksyjnych wyznawców hinduizmu jako nieczysta, w ubiegłym roku gościła jednego z czterech najwyższych kapłanów hinduizmu, głównego kapłana świątyni Jaganatha, który wbrew wszelkim uprzedzeniom wygłosił tam przemówienie z okazji 50. rocznicy święceń kapłańskich o. Mariana. Od lat obu kapłanów łączą więzy przyjaźni. Jest to zwieńczenie przyjaznych relacji, jakie udało się o. Marianowi wytworzyć wśród szerokich kręgów hinduistycznej społeczności, która zgodziła się, żeby w Puri, jednym z najświętszych dla hinduizmu miast, o. Marian zbudował kościół katolicki w odległości zaledwie 400 metrów od jednej z najświętszych dla hinduistów świątyń - świątyni Jaganata, Pana Świata.

Dobra sława o. Mariana wybiega daleko poza Orissę. W Polsce ukazały się o nim dwie książki. Nakręcono o nim film. Otrzymał wiele nagród. Istnieją w Polsce liczne grupy ludzi i środowiska zafascynowane tą osobą. Niezmordowane wysiłki o. Mariana na rzecz zbliżenia między ludźmi z różnych warstw społecznych, kultur i religii wykraczają swoim znaczeniem poza Polskę i Indie. Ich efekty są zdobyczą zasługującą na wyróżnienie przez społeczność międzynarodową. Mają szczególną wagę w podzielonym świecie, w którym tak często różnice między ludźmi wykorzystywane są do budowania napięcia i wzajemnej wrogości.