Nazywam się Emmanuel Mahonde, urodziłem się 11 lipca 1983 r. w Tcholliré. Zwracam się do Państwa z prośbą o pomoc. Od dzieciństwa opiekuje się mną starszy brat. Gdy miałem 6 lat, zabrał mnie do miasta Touboro, gdzie miałem chodzić do szkoły, gdyż moi rodzice nie mieli już środków i nie żyli razem. Przez pierwszy rok nie chodziłem do szkoły, gdyż przybyłem za późno. Z tego powodu do szkoły poszedłem w wieku 7 lat. Przez sześć lat mieszkałem ze starszym bratem, który pomagał mi w nauce. Skończyłem sześć klas szkoły podstawowej. W szóstej klasie otrzymałem Certyfikat Nauczania Podstawowego i Początkowego (CEPE) i rozpocząłem szkołę średnią. Po zdaniu egzaminu nie mogłem jednak do niej uczęszczać, gdyż mój brat nie miał już na to środków.

Wróciłem więc do Tcholliré, gdzie przez dwa lata mieszkałem z babcią i uprawiałem pole, które zapewniało mi byt. W wieku 15 lat wróciłem do szkoły i obecnie jestem w czwartej klasie w liceum w Tcholliré.

Moi rodzice są muzułmanami, rozwiedli się i nie są już razem. Mam czterech braci i dwie siostry, ale nie mieszkają w tym samym mieście, co ja - są w sąsiednich miastach, a jedna z sióstr wyszła za mąż.

Jestem katolikiem, zostałem ochrzczony, przyjąłem komunię i przygotowuję się do bierzmowania, które odbędzie się 20.01.2002 r. w Tcholliré. W parafii zajmuję się dziećmi.

Teraz mieszkam z babcią, którą już bardzo męczy praca w polu, konieczna, by zarobić pieniądze na opłacenie kosztów szkolnych. Im wyższy poziom nauczania, tym bardziej wzrastają koszty i już sobie nie radzę. Czasami, gdy wracam do domu, nie mam nic do jedzenia i spędzam dzień głodny.

Jestem w czwartej klasie szkoły średniej i chciałbym kontynuować naukę, ale nie mam środków. Dlatego zwracam się do Was, by prosić o pomoc. Zechciejcie w swoim miłosierdziu przyjąć moja prośbę.

Jest mi trudno napisać Wam ten list - historię mojego życia w Afryce. Nazywam się Emmard Hamadou. Urodziłem się w 1985 r. w Kong-Kong na północy Kamerunu. Mój ojciec zostawił moją matkę, kiedy nosiła mnie w łonie; miała wtedy 16 lat. Byłem jej pierwszym dzieckiem. Gdy miałem dwa lata, ona z kolei zostawiła mnie na placu targowym w miasteczku i odeszła z młodym mężczyzną.

Po tym, jak zmęczony płakałem, wszyscy zorientowali się, że jestem dzieckiem porzuconym przez matkę. Jakiś dobry samarytanin wziął mnie i oddał szefowi wioski, by ten odszukał matkę lub rodzinę. Szef dowiedział się skąd pochodzę i odnalazł rodzinę mojej matki. Jednak krewni powiedzieli szefowi wioski, że nie widzieli nigdy matki ani jej syna i porzucone dziecko to nie ich problem. Następnie przedstawiono mnie wujkowi ze strony ojca, który mnie rozpoznał, a potem wziął do siebie.

Rozmawiam tylko z tym wujkiem. Jest on ojcem dużej rodziny i jest bardzo stary - ma 75 lat i dziewięcioro dzieci. Obecnie z powodu podeszłego wieku nie pracuje już w polu. Leży ciągle na starej oślej skórze i bolą go plecy, nerki i stopy. Z pomocą wujka skończyłem szkołę podstawową.

W latach 1998-2000 uczęszczałem do szkoły średniej - do gimnazjum technicznego. Wybrałem tę dziedzinę, by mieć zawód. Przez rok nie chodziłem do szkoły z braku pieniędzy. Kiedy zdobyłem zeszyty i przybory szkolne, w 2001 roku wróciłem do szkoły. Jednak nie widziałem nigdy dzienników z ocenami, bo nie jest opłacone ubezpieczenie.

Jestem dzieckiem opuszczonym przez rodziców, którzy nie chcą się do mnie przyznać. By uczyć się w gimnazjum technicznym, potrzebne są pieniądze. Zeszyty, książki i przybory szkolne, które są obowiązkowe, drogo kosztują, podobnie jak ubezpieczenie. Co roku potrzebne są nowe rzeczy, a ceny rosną. Dlatego będąc obecnie w trudnej sytuacji, zwracam się do Was o pomoc.

Proszę o przyjęcie najgłębszych wyrazów szacunku.