Doprawdy, procesy, dzięki którym kapitał, towary, informacja, technologia i wiedza są wymieniane i krążą po świecie, często dziś wymykają się tradycyjnym mechanizmom kontroli regulacyjnej, ustanowionym przez rządy narodowe i agencje międzynarodowe. Partykularne interesy i popyt na rynku często przeważają nad troską o dobro wspólne. To zmierza do pozostawienia słabszych członków społeczności bez odpowiedniej ochrony i może podporządkowywać ludzi i kultury bezwzględnej walce o przeżycie.

Niepokoi również obserwowanie globalizacji, która pogarsza warunki potrzebujących, tak że nie wnoszą oni zadowalającego wkładu w rozwiązywanie problemów głodu, ubóstwa i nierówności społecznej, oraz że zawodzi ochrona środowiska naturalnego. Te aspekty globalizacji mogą dawać początek ekstremalnym reakcjom, prowadząc do nadmiernego nacjonalizmu, fanatyzmu religijnego, a nawet aktów terroryzmu.

Wszystko to jest dalekie od pojęcia etycznie odpowiedzialnej globalizacji, zdolnej do traktowania wszystkich ludzi jako równych partnerów, a nie jako bierne narzędzia. Dlatego może powstać pewne zwątpienie o potrzebie wskazówek, które zdecydowanie nadadzą globalizacji rolę służebną na rzecz autentycznego rozwoju ludzkiego - każdej osoby i całej osoby - z pełnym poszanowaniem prawa i godności wszystkich.

Dlatego staje się jasne, że globalizacja sama w sobie nie jest problemem. Trudności powstają raczej z braku efektywnych mechanizmów nadawania jej właściwego kierunku. Globalizacja musi być umieszczona w szerszym kontekście programu politycznego i ekonomicznego, który poszukuje autentycznego postępu dla całego rodzaju ludzkiego. W ten sposób będzie ona służyć wszystkim, nie przynosząc dłużej korzyści tylko uprzywilejowanej mniejszości, ale rozwijając wspólne dobro wszystkich. W ten sposób prawdziwy sukces globalizacji będzie określony przez zakres umożliwienia każdej osobie, by cieszyć się dostępem do podstawowych dóbr, jak żywność i dach nad głową, edukacja i zatrudnienie, pokój i postęp społeczny, rozwój ekonomiczny i sprawiedliwość. Ten cel nie może być osiągnięty bez kierownictwa ze strony wspólnoty międzynarodowej i odpowiedniej regulacji ze strony światowych przywódców politycznych.

W moim Orędziu z okazji Światowego Dnia Pokoju 2003, zauważyłem, że teraz jest czas, by „współpracować w tworzeniu nowej organizacji całej rodziny ludzkiej” (nr 6) , organizacji, która byłaby w stanie odpowiadać na nowe oczekiwania zglobalizowanego świata. Nie oznacza to tworzenia „globalnego superpaństwa”, ale kontynuację odbywającego się procesu rozszerzania demokratycznych sposobów sprawowania władzy i poparcia dla przejrzystość i odpowiedzialności politycznej.

Stolica Apostolska jest w pełni świadoma trudności obmyślenia konkretnych mechanizmów dla właściwej regulacji globalizacji, też z powodu oporu, który taka regulacja napotkałaby w pewnych sferach. Jednak istotne jest, że postęp w tym kierunku się dokonuje wraz z każdym wysiłkiem mocno opartym na niezmiennych cnotach społecznych prawdy, wolności, sprawiedliwości, solidarności, pomocniczości i - ponad wszystko - miłości, które jest matką i doskonałością wszystkich cnót chrześcijańskich i ludzkich.