Dwa razy w roku, przed Bożym Narodzeniem i w lipcu, Papież zatwierdza dekrety o heroiczności cnót i o cudach. W piątek, 20 grudnia, zostały zatwierdzone dekrety, m.in. dekret dotyczący heroiczności cnót Matki Teresa i cudu przypisywanego jej wstawiennictwu. Jest to ostatni krok ku beatyfikacji, gdyż wkrótce po zatwierdzeniu dekretów zostanie podana informacja o dacie i miejscu beatyfikacji Matki Teresy.

Świętym jest uczeń Jezusa Chrystusa, który pędził życie w nadzwyczajnej wierności Panu. Święci są ludźmi, którzy w tym życiu tak byli zjednoczeni z Jezusem Chrystusem, że z Jego pomocą dążyli do czynienia woli Ojca we wszystkim, poświęcając siebie na chwałę Bogu i służbę bliźniemu. Święci dają nam jaśniejące przykłady wszelkich cnót, w tym wiary, nadziei i miłość - zarówno do Boga, jak i każdego człowieka, roztropności (czyli praktycznej mądrości), sprawiedliwości, męstwa (czyli odwagi), wstrzemięźliwości (czyli panowania nad sobą), odłączenia [od świata], czystości, posłuszeństwa, pokory, prostoty i wspaniałomyślności. Każdy święty jest godny uwagi ze względu na pewne szczególne cnoty. Z tego powodu Kościół proponuje ich swoim członkom jako przyjaciół i towarzyszy w naśladowaniu Chrystusa, jako wzór do naśladowania i jako orędowników przed Bogiem.

Matka Teresa była znana na całym świecie z bezinteresownej, całym sercem pełnionej służby najbiedniejszym z biednych, cnoty, która podnosiła serca wielu do Boga i inspirowała wielu do naśladowania jej.

Kanonizacja świętego jest uroczystym aktem, poprzez który Papież, najwyższy autorytet w Kościele katolickim, oświadcza, że dana osoba praktykująca heroiczną cnotę i żyjąca w wierności łasce Bożej, jest z Bogiem w niebie i ma być czczona przez cały Kościół. Papież wciąga tę osobę do spisu świętych. Inną nazwą tego spisu jest „kanon”, stąd terminu „kanonizacja”. Wyrażenie „wyniesiony na ołtarze”, często używane jak synonim „kanonizacji”, oznacza, że dla danej osoby jest wyznaczany dzień świąteczny w rocznym kalendarzu celebracji liturgicznych Kościoła. Data święta jest określana w czasie beatyfikacji.

Beatyfikacja jest etapem w procesie kanonizacji. Przez nią Papież pozwala na publiczny kult osoby w Kościele lokalnym, w obrębie zgromadzenia zakonnego, do którego należała,oraz w innych miejscach, które otrzymuje takie pozwolenie. Zauważmy różnicę: święty powinien być czczony w obchodach liturgicznych powszechnie, w całym Kościele, podczas gdy błogosławiony może być czczony w określonych miejscach.

Celem pracy poprzedzającej beatyfikację jest ustalenie tak dokładne, jak tylko możliwe, faktów historycznych z życia kandydata, ukazanie sposobu, w jaki praktykował cnoty chrześcijańskie, i ukazanie członkom Kościoła, że jest „wierny” i uważa jego lub ją za świętą i dlatego godną czci.

Ten proces ma dwa etapy. Pierwszy jest etap diecezjalny, który należy do Kościoła lokalnego, gdzie kandydat żył (w przypadku Matki Teresy - Archidiecezja Kalkuty). Ten etap, odbywający się pod władzą miejscowego biskupa wspomaganego przez postulatora, skupia się na zebraniu informacji (zgromadzeniu dokumentów i przesłuchaniu świadków) dotyczących życia, cnót i sławy świętości kandydata do kanonizacji. Kiedy otwiera się dochodzenie diecezjalne, kandydat może być określany jako Sługa Boży.

Drugi etap odbywa się w Rzymie. Dokumentacja Kościoła lokalnego jest przekazywana do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, urzędu Watykanu, dla zbadania i oceny. Ta praca jest wykonywana przez postulatora pod nadzorem Kongregacji. Po przestudiowaniu dokumentacji przez panel teologów i komisję kardynałów i biskupów, Kongregacja przedstawia swoje stwierdzenia do osądu Papieżowi.

Kiedy Papież stwierdzi, że Sługa Boży naprawdę prowadził heroiczne życie chrześcijańskie, jest odtąd nazywany „czcigodnym Sługą Bożym”. Po aprobacie cudu, przypisywanego wstawiennictwu danej osoby, ceremonia beatyfikacyjna może być dokonana.

Cud jest to nadzwyczajne zdarzenie, które jest niewytłumaczalne naukowo i w procesie kanonizacyjnym zostaje przypisane bezpośrednio wstawiennictwu Sługi Bożego. W procesach świętych zazwyczaj są badane cudowne uzdrowienia, gdyż najłatwiej je udokumentować. Cuda i dary łaski, udzielane po modlitwach do Sługi Bożego, służą za dowód, że sam Bóg jest źródłem opinii świętości danej osoby. Cud jest znakiem Bożej aprobaty. Cuda potwierdzają, że to sam Bóg wzbudził w wiernych opinię, iż dany Sługa Boży jest godny kanonizacji.

Cudowne zdarzenie jest obiektem gruntownego badania naukowego przez ekspertów. Dla dokonania beatyfikacji jeden autentyczny cud musi zostać uznany za dar otrzymany za wstawiennictwem Sługi Bożego.

Sługa Boży jest po beatyfikacji zwany „błogosławionym”. Błogosławiony może być kanonizowany po kolejnym cudzie, przypisanym jego wstawiennictwu.

Matka Teresa zawsze pozostanie Matką dla tych, którzy ją znali, stąd wielu ludzi będzie ją nazywać „Błogosławioną Matką Teresą”. Jednak urzędowo będzie ona znana jako „Błogosławiona Teresa z Kalkuty”, a następnie, jeśli Bóg będzie tak chciał, „Świętą Teresą z Kalkuty”.

Przez uhonorowanie swych dzieci, które żyły jako bohaterowie wiary i miłości, Kościół rozpoznaje w sobie moc Ducha Świętego. Święci dają nam radość. Ich przykład podtrzymuje naszą nadzieję, a ich przyjaźń powiększa naszą miłość i zjednoczenie z Bogiem i między sobą nawzajem. Kanonizacja jest sposobem składania dziękczynienia Bogu, gdy czcimy osobę, która była tak wierna w stosunku do Bożego planu w swym życiu.