„W łączności z naszymi i Waszymi drogimi osobami tu w Puri, my z Ishopanthi Ashram, mieszkańcy kolonii Karunalaya i dzieci ze szkoły Beatrix, życzymy Wam radości i nadziei Bożego Narodzenia. I Wy macie udział w naszym Bożym Narodzeniu. To Wy przynosicie Boże Narodzenie nam oraz naszym i Waszym ludziom. ”

Rok 2006 w Ishopanthi Ashram obfitował w wydarzenia. Najbardziej znaczące było pożegnanie naszego ukochanego Ojca Marian 30 kwietnia. Po 56 latach służby ludziom w Indii poszedł po wieczną nagrodę. Przez ostatnie 31 lat mieszkał w Puri, gdzie służył ubogim, zwłaszcza ludziom dotkniętym trądem. Za życia zwykł mówić, że chciałby umrzeć z marszu i między swoimi w Karunalaya. Pan Bóg obdarował go zgodnie z tymi życzeniami. O. Marian i ja byliśmy zaproszeni do świętowania niedzieli w kolonii dla trędowatych. Po radości wspólnej uczty ze swymi kochanymi naznaczonymi trądem ludźmi odszedł na wieczną radość uczty niebieskiej.

Świątobliwy o. Marian żyje nadal w sercach swoich ludzi i błogosławi nam. Z Jego błogosławieństwem usiłujemy podążać Jego śladami. Pan Lalit i wszyscy, którzy byli częścią Jego zespołu, kontynuujemy naszą służbę. Przełożeni Werbistów i nasz arcybiskup Cuttack-Bhubaneswar wezwali mnie do podjęcia odpowiedzialności za dzieła, które pozostawił o. Marian.

Ośrodek Karunalaya jest domem dla osób dotkniętych trądem. O. Marian zaczął tam pracę w 1976 r. na wezwanie i z poparciem władz miejscowych powiatu i miasta Puri. Ośrodek opiekuje się ok. 1000 mieszkańców i 450 pacjentami z zewnątrz. Mamy 22-łóżkowy szpital z wyposażeniem do wykonywania operacji, testów laboratoryjnych i gabinetem stomatologicznym. Opieka medyczna jest udzielana w przychodni, przez opatrywanie ran, obuwie ortopedyczne, terapię parafinową itp.

Ośrodek opiekuje się ok. 80 bezradnymi pacjentami, zaopatrując ich w żywność, ubrania, leki i inne niezbędne rzeczy. Każdego dnia rozdzielamy mleko ok. 200 dzieciom i niedożywionym pacjentom. Ośrodek organizuje też różne programy rehabilitacyjne, dając możliwość zatrudnienia w małych zakładach produkcyjnych przy wyrobie przedmiotów z juty, zakładach krawieckich czy na farmie.

Karunalaya straciła świątobliwego O. Mariana, ale my kontynuujemy wszystkie programy jak poprzednio. Mamy w planie zachować stałe sprawdzanie stanu zdrowia mieszkańców kolonii, szkolenie kobiet w prowadzeniu grup samopomocowych, pomoc w zatrudnieniu młodzieży i organizowanie uświadamiających programów społecznych.

O. Antonio Pernia, Generał Werbistów, 21 stycznia 2006 dokonał inauguracji Centrum dialogu i duchowości Ishopanthi Ashram. O. Marian powiedział mi, że jest to Jego ostatnie marzenie. Próbowaliśmy marzyć razem z Nim i kontynuować pracę, by je urzeczywistnić. Centrum może być wykorzystane na różne sposoby. Mieliśmy już rekolekcje dla księży i osób konsekrowanych, programy szkoleniowe dla animatorów i seminaria. Gościliśmy też sporą liczbę osób z Indii i z zagranicy. Jeszcze ok. jednej trzeciej budynku i połowa umeblowania wymaga dokończenia.

O. Marian otworzył szkołę w 1983 roku dla dzieci osób okaleczonych trądem, którym odmawiano przyjęcia do szkół publicznych z powodu dyskryminacji. Szkoła ma 2 klasy przygotowawcze i kształci do 7 klasy włącznie. W tym roku mamy w szkole 620 dzieci i 18 osób personelu. Szkoła jest znana z dobrego poziomu nauczania i dyscypliny. Dla dzieci pacjentów trędowatych stała się ona szkołą integracji osób dotkniętych chorobą z resztą społeczeństwa. Dom dzieci Karunalaya, przylegający do naszej szkoły, jest internatem dla 55 dzieci pacjentów trędowatych z różnych części Orissy. Większość ich rodziców żyje z żebraniny. Gdyby nie znalazły się w domu Karunalaya, towarzyszyłyby swoim rodzicom na ulicach. Nowy zespół sióstr z zakonu powołanego specjalnie do pracy wśród trędowatych zgodził się dołączyć do zespołu Ishopanthi od stycznia 2007 r. Jesteśmy Wam wdzięczni za przyłożenie rąk do pomocy o. Marianowi, a teraz nam w Ishopanthi Ashram, dla pacjentów z Karunalaya, dzieci ze szkoły Beatrix oraz centrum dialogu i duchowości. Z wdzięcznością wspominamy lekarzy-wolontariuszy (pediatrów, stomatologów), pielęgniarki i innych, którzy regularnie służyli pomocą naszym trędowatym i dzieciom w naszej szkole. Z Waszą pomocą będziemy mogli kontynuować misję o. Mariana, którą zapoczątkował i dźwigał przez długich 30 lat.