Rwanda to maleńki kraj położony tuż pod równikiem, znany z posiadania ginącego podgatunku goryli górskich i nazywany „afrykańską Szwajcarią” ze względu na malownicze wzgórza, jeziora i wulkany, tworzące przepiękne kompozycje krajobrazowe. Niestety, obecnie kojarzony jest przede wszystkim z tragicznymi wydarzeniami wojny domowej i ludobójstwem w r. 1994. Konflikt pociągnął za sobą wiele niewinnych ofiar, bardzo boleśnie dotknął też dzieci, odbierając im rodziców, rodzeństwo, często powodując inwalidztwo fizyczne (urazy, amputacje) i głębokie zranienia psychiczne. Wojna się skończyła, lecz jej skutki będą odczuwalne jeszcze przez lata. Proces przebaczenia i pojednania ciągle trwa i jest wielu, którym na nim bardzo zależy, mimo przeżytego cierpienia i doznanych krzywd.

Po wojnie do kraju wróciło wielu uchodźców z krajów sąsiednich - Burundi, Ugandy, D.R. Kongo. Poważnym problemem stała się opieka nad osobami starszymi, których rodziny wymordowano lub wymarły na skutek chorób (z powodu ogromnej liczby zabitych często wybuchały epidemie). Są tacy, których żywią sąsiedzi, a skromne pomieszczenie mieszkalne (w Polsce nazwalibyśmy je komórką lub norą) opłaca wspólnota parafialna. Zdarzają się przypadki porzucania osób starszych.

Choroba AIDS, będąca tu tematem tabu i nazywana „chorobą nowoczesną”, staje się poważną przyczyną śmiertelności mieszkańców Rwandy. Opieka medyczna nie zaspokaja potrzeb, które przerastają możliwości ośrodków zdrowia. Liczba chorych porzucanych, a ciągle potrzebujących pomocy, stale rośnie. Wzrasta również ubóstwo i bezrobocie, związane także z brakiem ziemi uprawnej (na 10 Rwandyjczyków 9 żyje na wsi, gdzie podstawowym zajęciem jest rolnictwo). Sytuację pogarszają anomalie pogodowe i spowodowany tym brak wody. Życie nie jest łatwe dla zdrowych i silnych, cóż dopiero dla biednych, starych i chorych, którzy rzadko mają siłę upomnieć się o swoje prawa.

Nasze Zgromadzenie Sióstr od Aniołów podjęło misje w Rwandzie ponad 20 lat temu. Prowadzimy Ośrodek Zdrowia oraz funkcjonujące przy nim Ośrodek Dożywiania, pracownię haftu, kroju i szycia, organizujemy pomoc dla sierot przebywających w rodzinach zastępczych, katechizujemy w szkole i prowadzimy różnego rodzaju animację dzieci i młodzieży. Ale te formy działania wobec ogromu potrzeb obecnie już nie wystarczają.

Idea stworzenia Domu Nadziei im. Jana Pawła II w Kabuga dla pozbawionych opieki osób chorych i starszych zrodziła się po długim czasie rozeznania i modlitwy jako odpowiedź na aktualne wyzwanie czasu. W całym kraju istnieją tylko trzy takie placówki, a potrzebujących pomocy są dziesiątki tysięcy. Pragniemy zbudować dom dla 20 pensjonariuszy, którzy mogliby znaleźć w nim przede wszystkim ciepło domu rodzinnego, a także warunki godne człowieka. Chorym często potrzeba lepszego odżywienia, leków oraz wsparcia duchowego, aby powrócili do sił i odnaleźli na nowo sens życia. Pragniemy, aby ci, którzy mają swoje rodziny, wracali do nich po otrzymaniu pomocy u nas. W dzieło to chcemy zaangażować wolontariuszy z naszej okolicy, zwłaszcza młodzież, aby stworzyć dla nich okazję rozwijania ducha solidarności i możliwości pomocy innym.

Na początku r. 2006 zakupiłyśmy w Kabuga działkę o wymiarach 140 x 80 m, gdzie chcemy zbudować dom opieki - hospicjum. Budynek będzie miał sześć sal dla chorych, kuchnię, stołówkę, kaplicę i salę spotkań. Obecnie jesteśmy na etapie szukania funduszy, bez których nie możemy rozpocząć budowy.

Jan Paweł II wzywał nas, abyśmy byli świadkami miłosierdzia. Tak często powtarzał, iż potrzeba nam swoistej „wyobraźni miłosierdzia” w duchu solidarności z bliźnimi. „Pomóżcie współczesnemu człowiekowi zaznawać miłosiernej miłości Boga! Niech w jej blasku i cieple ocala swoje człowieczeństwo.” Prosimy Was gorąco o modlitwę i pomoc finansową, bo tylko dzięki nim nasza działalność staje się owocna i owoc ten może trwać.