Kochani Rodzice 80 sierot

Po powrocie z Polski zabrałam się natychmiast do pracy w ośrodku zdrowia. W czasie mojej nieobecności zastępowała mnie siostra Nicole, Kamerunka, z zawodu pielęgniarka.

Wiele czeka nas jednak zaległości, bo pracy bardzo dużo, chorzy przychodzą z bardzo oddalonych terenów, ciągle rośnie liczba zakażeń wirusem HIV.

Wracam do radosnych chwil pobytu w Polsce, bo cisną się słowa podziękowania za otrzymaną życzliwość i pomoc. Trudno będzie wszystko wyliczyć, bo lista prawdziwych Przyjaciół Misji jest bardzo długa. Ale serce mi dyktuje wymienić m.in. Ruch Maitri z Gdańska, za przygarnięcie naszych 80 sierot. Bóg Wam zapłać za Wasze dobre serce.

Jadąc do Kamerunu nie przestawałam dziękować Bogu za kontakt z Wami i za dokonane piękne dzieło miłości bliźniego, bo dzięki Wam mogę z nowym zapałem stanąć do pracy i 80 dzieci pójdzie do szkoły; będą miały książki, zeszyty, mundurki i jeszcze zaoszczędzę na przyszłość 0,5% na kasę solidarności z innym dzieckiem w nagłej potrzebie.

W dniach 25-28 sierpnia zaczęłyśmy z s. Nicole zbierać popołudniami nasze Sierotki do zdjęcia, bo te, które zawiozłam, były bez negatywu i różnie zrobione, a nasi Współpracownicy z Ruchu Maitri wymagają z szacunku dla Rodziców, adoptujących nasze dzieci, by zdjęcia były dobrze zrobione z negatywem. W tym też celu otrzymałam wspaniały aparat cyfrowy. Bóg Wam zapłać.

Napotykam niemało problemów, bo wielu dziadków nie ufa aparatom fotograficznym, widząc w nich ukryte niebezpieczeństwo dla wnucząt. Oto jeden z wielu przykładów, co przeżyłam tego popołudnia. Otóż babcia przyszła ze swoim wnuczkiem, jest jego opiekunką. Tłumaczę jej, że zrobię mu jeszcze raz zdjęcie, bo poprzednie nie wyszło ładnie i przedstawiam jej dar Adopcji Serca - że za otrzymane pieniążki będzie mogła wysłać wnuczka do 6-letniej szkoły, bo jest bardzo inteligentnym dzieckiem i pragnie się uczyć. Wszystko jej przetłumaczono na język kako, bo tylko ten język zna dobrze. Wnuczek wsłuchiwał się każdemu słowu tak w kako, jak i po francusku, ale się nie odzywał. Chyba był zdezorientowany tym wszystkim, co wokół niego się działo. Gdy poprosiłam babcię o podpisanie odbioru sporej sumy pieniędzy na opłacenie prywatnej katolickiej szkoły itd., powstał duży problem. Wołała: "Nie sprzedam wnuczka!". By nie stresować dziecka i babci, poniechałam na razie wszystkiego i poszli do swojego domu. Wysłałam jednak do niej naszego katechistę, do którego babcia ma duże zaufanie, by jej spokojnie wytłumaczył. Na drugi dzień rano babcia z wnuczkiem prawie kłusem biegnie i z daleka woła: "Jaka ja stara i głupia, jak mogłam was posądzić o sprzedaż wnuczka, gdy wy mi dajecie możliwość i pomoc z nieba na wychowanie mojego skarbu. Bardzo was przepraszam, wszystkie warunki spełnię." Wzięła pieniądze i poszli.

Za kilka godzin przybiega chłopiec z kartką i mówi: "Nie mogłem czekać aż do grudnia z napisaniem listu do moich rodziców z Adopcji Serca, oni mnie jeszcze nie widzieli, a już mnie tak pokochali, że zapłacili za szkołę, zeszyty i ubranko. A może ukończę całą szkołę? Znalazłem sąsiada, który umie pisać i mu podyktowałem list do kochanych, a mi nie znanych Rodziców."

Oto trzy zdania owego listu "Dziękuję Wam całym sercem. Będę dobry, tak jak Wy jesteście. Następny list już napiszę sam."

Tymi słowami nasz bohater wypowiedział się w imieniu wszystkich naszych dzieci, których radość we łzach trudno opisać. Łzy radości widziałyśmy też u opiekunów.

Jako pośredniczka pomiędzy nimi a Ruchem Maitri dziękuję Wam, Kochani z całego serca, a Bóg przez ręce świętego Józefa otoczy Was opieką na każdy dzień.

Szczęść Boże w naszej wspólnej pracy misyjnej