Kochani

Pragnę podzielić się z Wami informacjami o ostatnich wydarzeniach, jakie miały miejsce w Kongo.".

W styczniu tego roku przeżyłyśmy tu trzęsienie ziemi i wybuchy wulkanów. Co nas jeszcze czeka, wie tylko sam Bóg. Ufamy mocno w Jego opiekę, powtarzając słowa Psalmu 90: "Mam obrońcę Boga, nie przyjdzie na mnie zguba, ani żadna trwoga".

Wybuchy wulkanu Nyiragongo poprzedzone były trzęsieniami ziemi, odczuwanymi również w stolicy Rwandy - Kigali i w diecezji Ruhengerii. W diecezji Goma, w której pracuję razem z s. Haliną Kanią, dało się odczuć również silne wstrząsy ziemi. Pierwszy strumień lawy z wulkanu spłynął 17.01. ok. godz. 9.00 rano, następny, oddalony o kilkaset metrów, rozlał się nieco później. Mieszkańcy zdążyli uciec, chroniąc się na wzgórzu w głębi parku. Trzeci strumień lawy zniszczył około 100 domów, przecinając wioskę na dwie części. Mówi się o kilku ofiarach śmiertelnych. Zginęli, trując się gazem w momencie, gdy ratowali swoje mienie. Czwarty strumień lawy, kilka kilometrów przed Gomą, również pochłonęła dużą ilość domów. Wszystkie cztery strumienie spłynęły z kraterów, zalewając miasto i niszcząc je w ok. 40%. Zniszczeniu uległo również 26 domów zakonnych, katedra, biura Caritas, lotnisko, nie mówiąc już o części handlowej i domach prywatnych.

Ludność miasta w chwili wybuchu wulkanu uciekała w stronę Rwandy (Gisenyi, Nyundo, a nawet Ruhengeri). Jednak ze względu na nienajlepsze przyjęcie przez ten kraj, szybko wracali do siebie z ogromną nienawiścią do sąsiadów.

Droga z Rutshuru do Gomy przecięta była lawą cztery razy. Osobiście przemaszerowałam tę trasę, stawiając stopy na ciepłej jeszcze nawierzchni. Miejsca zalane lawą przypominały rozżarzony koks, a gaz czuć było wszędzie. W samym mieście lawa miała charakter nieco inny - bardziej rozlanej masy. Obecnie minął już drugi tydzień od wybuchu. W tej chwili drogi są już przejezdne, ich poziom podniósł się o kilka centymetrów. Ubitą lawę posypano piaskiem i chociaż do dziś jest jeszcze ciepła, wszyscy nią uczęszczają.

Atmosfera w Goma wciąż jest napięta i mówi się o zapadnięciu miasta. Księża Pallotyni i Siostry Pallotynki wciąż są u siebie, trwając dzielnie na posterunku. Nie mówię, że jest to łatwe, bo ciągle odczuwa się dość mocne trzęsienia ziemi. Taki stan wykańcza psychicznie każdego z nas.

Zaraz po wybuchu wulkanu, już w sobotę, dotarliśmy z ekipą misjonarzy do miejsca największej tragedii. Natychmiast zorganizowaliśmy transport wody, gdyż ludzie zostali zupełnie odcięci od jej źródeł. Na miejsca zalane lawą przybyło z pomocą wiele organizacji. Pomoc ma być udzielana przez około 3 miesiące i tylko doraźnie: żywność, koce, pojemniki na wodę itp. A co później? To pytanie zadają sobie tysiące ludzi oraz misjonarze. Tu wszyscy znają zasadę zairskiego przysłowia: "Radź sobie sam". O ewentualnym przeniesieniu się ludności w inne, bezpieczniejsze miejsce nie było nawet mowy. Ci ludzie żyją w skrajnej nędzy, ale u siebie.

Na naszym "anielskim podwórku" w Ntamugenga życie również toczy się naprzód. W domu szykujemy kamienie na solidniejsze ogrodzenie i wszelkie zabezpieczenia drzwi. W szkole średniej dobudowujemy pomieszczenia dla 3 klas. W ośrodku dożywiania budujemy kuchnię i ogromny namiot dla dzieci, które wymagają naszej codziennej opieki, a mieszkają bardzo daleko od ośrodka. Liczba potrzebujących dzieci wciąż rośnie.

Polecamy Wam, drodzy Przyjaciele misji, każde nasze dzieło, które tutaj w tej innej rzeczywistości Bóg pozwala nam prowadzić. Staramy się przez naszą obecność i działalność odpowiedzieć na potrzeby dzisiejszego człowieka, tak bardzo doświadczanego i umęczonego.