Danuta Szczepańska: Może coś o owocach pracy misyjnej?

S. Jordana: Jeśli liczymy na owoce, to może być bardzo złudne, że oddaliśmy życie dla tych ludzi. A ludzie żyją swoim rytmem. Jeśli chodzi o służbę zdrowia, może dzisiaj jest trochę mniej dzieci, które umierają z powodu biegunki, bo to jest jedna z głównych przyczyn umieralności. Nie ja zaczęłam tę pracę. Przede mną kilka lat pracowała inna pielęgniarka, miała podobne zadania. Poza tym jest też trochę więcej troski o dzieci. W rodzinach jest nieco więcej dialogu między małżonkami. Staramy się mówić, że kobieta nie jest gorsza od mężczyzny, że jest równość. Są pewne zmiany, może niewielkie, ale widoczne, nawet w sposobie odżywiania.

Część projektu dotyczącego zdrowia wiąże się z rolnictwem. Nie jest to projekt produkcyjny na szeroką skalę, lecz projekt uprawy warzyw na własne potrzeby w ogródkach przydomowych. Ich pożywienie stało się bardziej wartościowe: jest więcej witamin, więcej środków odżywczych. Nie są to wielkie sukcesy, ale zauważalne pozytywne zmiany.

Również przygotowujemy ludzi, by sami umieli sobie radzić. Często przychodzą i zgłaszają, że ktoś jest chory czy potrzebuje pomocy - to też w pewnym stopniu jest sukces.

Myślę, że jakimś owocem naszej pracy jest to, że w naszym regionie ludzie są bardziej na nas otwarci. Przychodzą i dzielą się swymi problemami, czasem przyjdą podziękować (choć niezbyt często). Kontakt z nimi jest bardziej rodzinny. Na przykład jak jedziemy do wioski, to nie ma problemu, gdzie będziemy spały. Zawsze ktoś przygotuje dla nas odpowiednie miejsce. Jak przychodzimy do wioski, to dla mieszkańców jest święto: ugotują lepszy obiad, poczęstują nas, zawsze ktoś na nas czeka.

Myślę, że nie chodzi o owoce, ale o bycie z ludźmi. Nie o to, by im mówić o miłości Boga, ale żeby im pokazać, że Pan Bóg przez kogoś ich kocha.